Magnolia

Onze magnolia had mazzel dit jaar. Al bij de eerste zonnestraal in maart ontvouwde hij overmoedig zijn bloemen, alsof hij van roeren met staarten nog nooit had gehoord. Een zonnig weekje later stond hij als een roze suikerspin te lonken. Ik viel als een blok voor zijn schoonheid en slikte vermaningen in. Toch was het een kortzichtige actie. Eén graadje nachtvorst, een enkel miezerbuitje en de bloemen waren verflenst tot een treurig bruine waas. Hij weet het, maar ieder jaar opnieuw laat hij zich door maart in de luren leggen.

Ik snap hem wel. Eén mooie lentedag, en ook ik weet zeker dat de zomer niet meer stuk kan. Wordt het morgen koud en nat? Het gaat mijn voorstellingsvermogen ver te buiten zolang ik de zon op mijn gezicht voel branden. Was ik een opruimerig type, dan zou ik terstond alle truien, jassen en dassen netjes ingepakt naar de verste hoek van de zolder verbannen. Hempjes, jurkjes, korte broeken. Daar zou ik het na die eerste zonnestraal mee moeten doen. Ik ben zo dom als een magnolia.

Angeltje