Toen de rookwolken waren opgetrokken en de betonnen muren geslecht, hing er een aangename sfeer van verwachting. Waar voorheen het wijd en zijd verfoeide skatehonk stond, was de aarde als een schone lei. Er werd gesproken over een nieuwe invulling, eigentijds en toch heel passend bij het eeuwenoude park. Het woord speeluitdaging viel, en iets met lessen in de openlucht.

Nu, twee jaar later, wandel ik wel eens naar die plek. Soms loopt daar nog iemand, op weg naar elders, maar meestal ben ik er alleen. Gespeeld wordt er zelden en nooit zag ik hier schoolkinderen met iets educatiefs in de weer. Het aarden walletje, waar een puber zich knus met een lief tegenaan zou kunnen vlijen, mist de geborgenheid die daarbij past. De plek is leeg en stil.

Ik kom daar graag. Staande op de zorgvuldig vormgegeven kraterrand dwarrelen mijn gedachten ongehinderd alle kanten op. Naar meteorieten en asteroïden, naar vergeelde foto’s van mijn grootvader die omringd door leerlingen een schermbloemige ontleedt, naar de bewonderenswaardige capriolen van verdwenen skaters die nog nagloeien in de lucht.

Een plek met een droomuitdaging. Niks meer aan doen.

Angeltje