 |
Al met al is het park zo klein nog niet. Twaalf hectare, toch gauw zo groot als vijftien voetbalvelden. Wandelaars, joggers en nordic walkers kunnen er een aardig rondje maken. Zij beginnen bijvoorbeeld bij het trafo-huisje aan de Julianalaan, waar in het voorjaar de narcissen bloeien onder de eiken. |
 |
Rechts ligt het grote gazon rustig groener te zijn dan het gras van de buren. Halverwege het pad staat een jonge rode beuk, een geschenk van de Stichting Wijkbelangen Angerenstein aan de gemeente. Bedoeld om de gemeente te verleiden meer aandacht en geld aan ‘ons ‘park te besteden, voor de broodnodige vernieuwing van het bomenbestand. Het boompje werd trouwens in het voorjaar van 2002 geplant. Een oudere buurtbewoner had het genoegen om met hulp van ruim twintig kinderen het gat te graven en de boom op plechtige wijze te planten. ‘Over dertig jaar’, sprak de oudste planter tegen de kleintjes, ‘moet je maar eens terug komen en de boom opmeten. Hij zal dan zeker vijftig centimeter dik zijn, wat ik je brom, en jullie misschien ook!’Of de boom het op deze plek gaat redden is nog onzeker. Volgens mensen die het kunnen weten, staat de boom niet op een plek die de ontwerper van het park ooit bedoeld had. De gemiddelde wandelaar weet dat gelukkig niet en vervolgt rustig zijn pad richting Huis Angerenstein. |
 |
Bij de tweede ingang aan de Julianalaan, die rechtstreeks toegang geeft tot het woonhuis, staat een jonge tulpenboom van vijftien jaar oud. Een voormalige wijkbewoner heeft die destijds geschonken. Verderop ziet de wandelaar nog een tulpenboom, van een paar honderd jaar oud. Er zijn wel drie volwassenen nodig om hem te omarmen. Jarenlang was de boom van dichtbij onzichtbaar door de hoog opgeschoten onderbeplanting, maar met hulp van vrijwilligers uit de buurt en onder deskundige begeleiding van de gemeente is hij weer tevoorschijn getoverd. Die boom heeft al heel wat lief en leed gezien rond het huis. |
 |
Het pad gaat verder langs nostalgische lantaarnpalen, die de gemeente hier op verzoek van de bewoners heeft geplaatst. De wijk mocht ‘Speerpunten’ opvoeren voor verbetering van de woon- en leefomgeving. Het was een wens van veel bewoners de fietsroute tussen Julianalaan en Bernhardlaan te voorzien van een goede verlichting. Niet alleen schooljeugd maar ook avondwandelaars voelen zich er nu een stuk veiliger. |
|
Verderop gaat de wandeling door bebost en licht glooiend terrein. De hoogteverschillen in het park bedragen maar liefst zeventien meter! De wintereiken aan de zijde van de Bernhardlaan brengen hier een donkere sfeer. Al jaren staat nabij de fietsroute een grote ‘dode’ eikenstam, uitverkoren door vleermuizen, uilen, groene en grote bonte specht. |
 |
Beken en vijvers doorsnijden het park in de richting van het landgoed Rennenenk. De draaiende fontein in de ronde vijver Zevenspreng is een feest voor het oog, zeker in combinatie met de fascinerende catalpaboom aan de rand van de vijver. Fascinerend omdat deze boom zich al jaren weet te handhaven in een onmogelijke horizontale positie. |
 |
Links van de vijver ziet de wandelaar het forellengebouwtje van weleer, dat nog bij de laatste landgoedeigenaar in gebruik was en later door de Heidemij geëxploiteerd werd. Achter het gebouwtje ligt ‘Angelenstein’, waar imkers uit de wijk jarenlang bijen hielden en kinderen hun schooltuintjes wiedden. De sportieve wandelaar zou graag dat blokje omlopen, maar de kale plek waar het skatehonk heeft gestaan schrikt hem af. Rechtsaf dus naar het rosarium, op een bankje onder de pergola mijmeren en genieten van de bijzondere sfeer. Dan gaat het verder over het nieuwe bruggetje dat hondenbezitters toegang geeft tot het hondenlosloopgebied. Het driehoekige stuk grond, waar ook de kerstboomverbranding plaatsvindt, is geliefd bij de viervoeters en dient als ontmoetingsplek voor hun baasjes. Iets voorbij het brugje staat alweer een jonge tulpenboom, een geschenk van de Stichting Wijkbelangen Angerenstein |
|
Aan de rechterzijde strekt zich het grote gazon uit, omringd door fraaie boompartijen. De tamme kastanje bij de pergola biedt in de herfstperiode veel plezier om ’tamme taaien’ te zoeken, of te knuppelen als ze niet vrijwillig naar beneden komen. |
 |
Weer aangekomen op de oude hoofdtoegangsweg naar Huis Angerenstein, staat een prachtige treurbeuk, die met zijn takken een poort over het pad vormt. Vanaf de Julianalaan gezien, omlijst deze boom het zicht op Huis Angerenstein. Niet elke wandelaar weet dat deze treurbeuk, zoals veel rode beuken, geënt is op een onderstam van een groene beuk. |
|
|